Neden kendimi bir aptal gibi hissetmeme sebep oluyor ki?
Neden baska bir amacim yokmuscasina mutlu olmaya bile korkuyorum?
Neden yapmayi cok istedigim seyleri yaparken kendime engel olmaya calisiyorum?
-Cunku aptalsin!
Belki.
Kendimi kendi ellerimle soktugum ve gun gectikce daha da derinlere indigim su batakliktan cikmak icin caba sarfetmeye bile gucum yok. Yok iste. Aliskanliklardan kopmak zordur, benim icin daha zor. Ki acimasiz olmayi ogrenmek icin bunu kendime karsi da uygulamam gerektigini ogrendigimden beri daha cok canimi acitiyor icimden gelen o urperti. Hepsi benim kararim belki de. Belki secimim. Fakat daha mutlu olmak adina -daha dogrusu mutsuz olmamak adina- yaptigim bu sey, mutlulugun bile 'beklenti' olarak gelmesini sagliyor ve ben yine amacima ulasamiyorum. Varsin olmasin iste! diyorum. Fakat sonra, unutmaya bile korkuyorum. Beni mutsuz eden o seyden kopmaya bile korkuyorum, bosluk cunku gerisi.
-Saplanti.
Oyleyse de eger, nefret ediyorum ondan.
Su birkac harfi, heceyi, kelimeyi bir araya getirip duygularimi somutlastirmak bile bogazimi kenetliyor ve sanirim
Kayboldum.
Sen hep bizden daha önce olgunlaşmış gibiydin duyguların düşüncelerin olarak vs.
YanıtlaSilBunu Nesli'yle konuşmuştuk hatta.
Sanki arkandan geliyorum, sonradan.
Sen bu yazıyı yazdığın zaman "ne diyo ki bu, ne yaşamış olabilir?" diye tepki vermiştim.
Biliyo musun? Şuan okudum ve kesinlikle ben yazmışım gibi.
O kadar önden gidiyosun, hesapla artık..