O kadar zor ki Lyucian. Hayatini kontrol edebilecegini ogrendigin zaman kontrol etmek ve kontrol etmeyi birakmaya calistiginda birakamamak. Alistigin duzenden kopmaktan olumune korkmak ve aklina geldiginde bile icini titreten o kaybetme korkusunun artik seni esir almasi ve bir sekilde vazgecilmez olmasi. Akisina birakamama'nin verdigi ve artik mide bulandirici olmaya baslayan o his. Basina gelenlerin seni sasirtmasina olanak vermeyen o gizli beklenti.

Oysa duygulari on plana alan biri icin o kadar zor ki onlari yok sayarak stratejiye gore davranmak. O kadar zor ki ne dusundugunu, ne hissettigini bile farketmeye olanak tanimadan yasamak. Ve bundan kopamamak. Emniyette olma ugruna verilen bu mucadelenin sonucunda ise basina gelebilecek ve seni yaralayabilecek herhangi bir olayin verebilecegi zarardan daha fazlasini gun be gun yasamak. O kadar ki bu yaziyi yazarken bile o mide bulandirici guven hissine karsi cikmanin verdigi urpertici korkunun bogazima bir el gibi yapisarak her yeni cumlede nefesimi  kesmeye calismasina ragmen dusunmeye, yazmaya, HISSETMEYE direnmek.

-Mutlu hissediyorsun tabi ki, aptal! Mutlu hissetmelisin!

Yanaklarim karincalanmaya basladi bile.

-Kotu seyler dusunme!

Mutluyum.
Mutluyuz.

Published with Blogger-droid v2.0.10