Don't worry..

-Diyor herkes.
Nasıl yani?
Mümkün mü ki?
Benim için değil.

MERDİVENLER-
Evin en sevdiğim bölümü. Bilmem, derdimi paylaşıyorlar sanki.
Oturdum merdivenlere ağladım geçen gün. Evde kimse yoktu. Dayadım başımı. Saatlerce..
Kimse gelmesin istedim o an, kapı çalmasın. Ve çalmadı da. Sanki zaman rahatlamamı istiyormuş gibi, minnettarım ona.... Belki birilerinin olmasını isterdim.. Ailemden değil ama. Gloria belki. Omzunda ağlardım. Çok özledim onu, ''içten'' diyebileceğim insanlardan. Belki Naz da olabilirdi. Ama o zaman kıkırdardık durmadan.:)
Konuşup dertleşebileceğim çok kişi var aslında, ama istemiyorum, çünkü onlar ''da'' bir gün beni yüzüstü bırakacaklar. 'En iyi arkadaş' diye birşey yok aslında. Var mı? Naz bunu okumasın ama, şaka yauu. Var, Naz var:)

Big Big Bang'i dinliyorum bir yandan. Kulaklığımı aşağıdan almaya üşendim. Yüksek sesle dinliyorum, annemler idare etsin artık.. Neyse.
Hayatımın Big Bang'ini bekliyorum desem çok mu klişe kaçar? Ama bekliyorum cidden, olucak mı acaba? Beni ciddi anlamda seven biri olucak mı? Herşeyimle? Sevgili olarak değil, genel olarak, arkadaş olarak, dost olarak.

Annem max almış bana. En sevdiğimden, ÇİKOLATALI<3
Canım annem, en sevdiğim insan, hayatta kıyamam ona, mutlu olsun hep, HEP, her zaman..:)

Herneyseee......................
Sanırım gene merdivenlere gideceğim.
Korkuluklara tutunacağım. Ağlayacağım.
Sonra da; birşey olmamış gibi aşağı ineceğim. Anneme gülümseyeceğim. Sonra uyurum.
Böyleyim işte, bilmek isteyenlere...

:)