Hani bazi insanlar vardir, bazi dostlar; gunlerce, haftalarca, aylarca yaninda olmasa da bir fotografina baktiginda, ya da sadece dusundugunde bile yuzunu gulumsetir. Ozletir. Hatta o kadar ozletir ki, sen farkina bile varmadan gozlerinden akan yaslar yanagindan asagi suzulmeye baslar. Icinde kocaman bir sevgi hissedersin, icin icine sigmaz.
Hayir, o, su anda burada olmalidir!
Sikica sarilmalisindir ona. Belki omzunda aglamalisindir. Ta ki ozlemin biraz olsun hafifleyinceye, icine sigmayan sevgini biraz olsun paylasincaya kadar.
Gozlerinin icine bakmak istersin durmadan. Onun seni anlayacagini bilirsin cunku. Hep yaninda olacagini bilirsin.
Fakat sen, 'dostum' aslinda hicbir zaman oyle olmadin benim icin. Hicbir zaman seni dusunmek yuzumu gulumsetmedi. Aksine hep kotu anilari hatirlattin bana. Bazen "lanet olsun o gune" dedim. Bazen kendimi suclu hissettim. Ama hicbir zaman sana kocaman sarilmak istemedim adini duyunca. Cunku sen sadece yanimdayken guzeldin. Sadece yanimdayken 'o'ydun ve.. Farkliydin iste. Sanki o kotu gunleri yasadigim, ozgurlugumu ugrunda kisitladigim kisi sen degildin de, birlikte kahkahalar atarak eglendigim kisiye donusmustun.
Ama biliyor musun hepsi yalan. Hepsi birer maske.
Cunku sevgili dostum, ben seni hicbir zaman ozlemedim aslinda.